INHOUD
Wij, mensen, zijn raadselachtige dieren. We lopen rechtop, we bedrijven de liefde het hele jaar door en we hebben praat voor tien. Niet dat we altijd zinnige dingen zeggen, want vaak weten we niet wat gezegd en spreken we toch. Dooddoeners heet zoiets. Ogenschijnlijk zijn ze nietszeggend, maar niets is minder waar. Dooddoeners zijn soms ook doordenkers.
Jean Paul Van Bendegem en Ignaas Devisch gaan op zoek naar de diepere betekenis van 104 dooddoeners. Van "als we maar gezond zijn' en "ik ben geen racist, maar' tot "dit is te zot voor woorden' en "ja maar, da's toch logisch': weten we wel wat we zeggen als we een dooddoener gebruiken?
Doordenken over dooddoeners is een even geestig als diepzinnig boek over de vele manieren waarop we niets proberen te zeggen tegen elkaar en daardoor ongewild meer zeggen dan we bedoeld hadden.
IN DE MEDIA
RECENSIE
Dit boek kent drie lagen.
Je kunt het primair lezen vanwege de 104 dooddoeners (zoals 'Geld maakt niet gelukkig', 'Ik mag niet klagen' of 'Vroeger was het beter'): leuk om te weten.
Je kunt er ook over doordenken, op zoek naar een diepere betekenis. Over wat níet wordt gezegd.
Of ten slotte om meer te weten te komen over het soort dooddoener: paradoxale, retorische, inductieve enzovoort. Omdat deze soorten telkens terugkeren, leert de lezer ze steeds beter doorzien.
​
Dat betekent, dat veel lezers er wat van hun gading kunnen vinden. Die lezers zouden ook leden kunnen zijn van filosofische leesclubs of middelbare scholieren met filosofie in hun vakkenpakket.
​
De items zijn afwisselend geschreven door Jean Paul Van Bendegem, emeritus-hoogleraar aan de VU Brussel, en Ignaas Devisch, hoogleraar filosofie, medische filosofie en ethiek aan de Universiteit Gent en de Arteveldehogeschool, wat de soms Vlaamse insteek verraadt.
​
Met een verklarende lijst van gebruikte termen en een lijstje dooddoeners die niet zijn besproken. Vlot leesbaar, maar verre van oppervlakkig opstapje voor filosofisch geïnteresseerden.
Els van Swol